Het sociale systeem in bossen is een bizar interessant fenomeen waar ik over kan blijven schrijven. Via ondergrondse connecties van wortels en schimmels vormen bomen een eenheid, wisselen informatie uit en geven extra water en voedingsstoffen aan soortgenoten die het nodig hebben. Maar ook via chemische stoffen in het blad weten ze elkaar te waarschuwen tegen hongerige indringers.
Vorige week stond er in het NRC een artikel over een soortgelijk bijzonder fenomeen in Utah; Pando. Een bos dat letterlijk een eenheid vormt want het bos bestaat uit één boom- maar dan 47.000 gekopieerd. De ongeveer 47.000 Amerikaans ratelpopulieren (Populus tremuloides) stammen af van één enkele moederboom. Via ongeslachtelijke voortplanting door middel van een zijwortel weten de aaneengeschakelde klonen samen 43 hectare te beslaan. (Pando betekend letterlijk 'ik breid me uit' maar het bos heeft de bijnaam The Trembling Giant omdat ratelpopulieren een ritselend geluid maken.)
Het artikel beschrijft dat het bos in gevaar is doordat een overschot aan herten de jonge scheuten opeten waardoor het bos niet meer verjongt. Er worden hekken geplaatst en gepraat over het afschieten van de dieren. Maar volgens Paul Rogers, ecoloog bij Utah State University, kan het ook om enkele herten gaan die immuun zijn voor de chemische (onsmakelijke) stoffen die de bladeren aan kunnen maken. In dat geval zou het geen zin hebben ze in grote aantallen neer te schieten aangezien het om specifieke, ongevoelige herten gaat. Voordat de juiste ingreep gekozen kan worden is er veel meer kennis nodig over dit soort systemen en het effect van het menselijk handelen daarop. Als mensen in die streek niet extra herten hadden uitgezet voor de jacht, zou er immers in de eerste plaats geen overschot aan herten zijn.