Ontwerpen voor mens en natuur, oftewel natuurinclusief ontwerpen, wordt steeds populairder. Toch zie je vaak nog dat diepgaande kennis over ecosystemen en specifieke behoeftes van de soorten ontbreekt en er vooral loze termen worden toegepast. Het blijft ook lastig- want hoe weet je nou echt wat een plant of dier nodig heeft? Om die vraag te kunnen beantwoorden heeft Charles Foster (dierenarts en advocaat) geleefd als een das, otter, vos, hert en gierzwaluw. Hij wilde hiermee laten zien dat de grens tussen mens en dier minder groot is dan wij onszelf voor houden.
Zo kwam hij erachter hoe het is om als das in een burcht te wonen en vooral ’s nachts actief te zijn. Hij kan je inmiddels alles vertellen over de verschillende smaaksensaties van wormen. Op een gegeven moment stond hij ervan versteld hoe zijn eigen zintuigelijke ervaringen zich aanpasten aan de omstandigheden en zijn reukvermogen toenam door net als een das korte snifjes te nemen in plaats van één keer diep inademen zoals wij gewend zijn. Wij gebruiken, sinds we op onze achterpoten zijn gaan lopen, voornamelijk ons zicht en onze overige zintuigen raken afgestompt. Zijn zoontje die mee was op deze excursie had geen enkele moeite zich aan te passen en vond het de normaalste zaak van de wereld om al ruikend op handen en voeten de omgeving te verkennen.
Door onder de otters te leven kwam hij erachter dat otters zich ook door ons hebben laten beïnvloeden en niet op een goede manier. Een otter eet aan palingen wat voor ons gelijk staat aan een BigMac elke 4 minuten. Door indamming en vervuiling van het water komen er minder palingen voor waardoor de dieren veel agressiever en territorialer zijn dan je van nature van deze beesten kan verwachten.
Foster heeft een groepjes zwaluwen dat nestelt bij zijn kantoor op trektocht naar Afrika gevolgd en hij heeft gevoeld hoe het is om als hert opgejaagd te worden door jachthonden. Levend als een vos in de randen van de stad heeft hij uit vuilnisbakken staan eten en sliep hij in tuinen terwijl hij de gedomesticeerde mensen observeerde in hun sub-urbane huizen. Hij kwam erachter dat vossen gebruik maken van het magnetisch veld en dat ze dus altijd op een noord-zuid as de grote boodschap doen. (Schijnt ook bij honden zo te zijn, dus volgende keer in het park goed opletten welke kant de staart op oriënteert.)
Het mooiste vind ik nog dat hij aangeeft dat hij zichzelf als mens meer snapt door te leven als een dier. Wij zijn zo ver verwijdert van ons natuurlijk habitat en ons natuurlijk gedrag dat het makkelijker was als dier te leven dat het is om soms als mens door het leven te moeten.
Zijn boek Being a Beast is dan ook echt een filosofische, esthetische en wetenschappelijke aanrader!